Ze vroeg of mijn moeder het aan kon om van alles op de hoogte gehouden te worden van haar broer. Mijn 80-jarige moeder heeft in de afgelopen 4 jaar 2 herseninfarcten gehad en heeft behoorlijk wat moeten inleveren op fysiek gebied. Voornamelijk het lopen gaat moeizaam, maar haar koppie is gelukkig nog helemaal helder.
Ik vertelde mijn nicht dat mama prima in staat is om informatie te filteren en als het teveel voor haar wordt dat ze dat wel aangeeft. Zo werden wij dagelijks op de hoogte gehouden van de eerste dagen in het ziekenhuis van Ome Wim.
Na 3 dagen was duidelijk dat de medicatie niet aan sloeg. Ze gingen meer testen doen en andere medicijnen toepassen. Op woensdagmiddag belde ik mama om te overleggen om hem te bezoeken. “Mam, hij heeft een longontsteking en dat is op deze leeftijd een duidelijk signaal dat het wel eens heel snel voorbij kan zijn. Ik heb alle tijd, ik kan jullie halen, brengen, samen er naar toe, je hoeft geen regiotaxi te pakken. Laten we er heen gaan”. Mama ging met papa overleggen en zou me terug bellen. In de loop van de avond hoorde ik maar niks dus heb ik haar weer gebeld. “Je dacht al, ze belt maar niet terug”. Dat klopte inderdaad en ik had het gevoel dat we niet te lang moesten wachten. “Ja, we willen heel graag gaan. Morgen lukt niet, maar vrijdag wel”. “Ok, fijn, ik kom morgenavond jullie kant op, dan kook ik, eten we samen, blijf ik slapen en rijden we vrijdagochtend naar Alkmaar”.
De volgende ochtend belde mama op: “We willen niet dat je ons rijdt, je moet dan helemaal vanuit Castricum naar Driebergen, dan weer naar Alkmaar, dan weer terug en weer terug, dat vinden we te veel. Je zussen zijn op vakantie, je moet alles alleen doen”.
“Mam, geloof me, ik doe het met liefde en het is echt een kleine moeite. Het is veel belangrijker dat je nu nog naar je broer kan nu hij er nog is”.
Gelukkig wist ik ze te overtuigen en zijn we vrijdagochtend naar het ziekenhuis gegaan. Het was een kort bezoek van een half uurtje en hij was zich goed bewust van onze aanwezigheid. Echter, we waren allebei wel een beetje van slag van zijn fysieke toestand. Ik vroeg mama of ze het fijn vond om even naar het strand te gaan waar ze altijd zo graag kwam. Een andere omgeving en de frisse zeelucht deed ons goed.

Nog voordat we terug in Driebergen waren kreeg ik een berichtje van mijn nicht dat ze de behandeling gingen stoppen. Hij lag nog diezelfde avond aan de morfine pomp en de volgende ochtend is hij om 5 uur rustig ingeslapen. Nog geen 24 uur na ons bezoek is hij overleden. Mama heeft me meerdere keren opgebeld in de dagen na zijn overlijden dat ze zo blij is geweest dat ik heb doorgedrukt om te gaan. Ik was even bang dat ik te opdringerig was, maar dat was niet het geval. “Ik ben zo blij dat ik ben gegaan, echt waar”. Het was voor mij zo duidelijk om te beseffen dat je moet gaan nu het nog kan. Het kan zomaar te laat zijn en dan kan je het nooit meer inhalen.